کانون مدافعان حقوق کارگر - آلودگی محیط زیست یک مساله اجتماعی است، یک مساله طبقاتی است. کارگران نباید در دام این نظرگاه بورژوایی بیفتند که معتقد است مساله محیط زیست یک مساله “علمی” ، یک مساله “طبیعی” است که به طریقی ماورای طبقات معلق است و خارج از مبارزات طبقاتی قرار دارد. 

 

با سلطه‌ روز افزون منطق سرمایه بر زندگی اقتصادی و اجتماعی انسان،امروز دیگر مشکل می‌توان مقوله‌ای را یافت که جدای از آن منطق قابل بررسی و کنکاش باشد. از این دست می‌توان به مسایل زیست محیطی اشاره کرد که پیوند تنگاتنگ آن با تولید و صنعت آن را به شکل اجتناب ناپذیری به شیوه‌ تولید حاکم بر جامعه پیوند زده و حل مشکلات  آن نیز جز در این راستا امکانپذیرنخواهد بود.

 

امروز نسبت به گذشته، جمعیت جهان چندین برابر شده و مطابق آن محصول ناخالص جهانی نیز افزایش یافته است. چنین افزایشی فشاری فزاینده بر زیستبوم ما وارد می‌آورد. محیط زیست از هر سو مورد هجوم سودپرستان قرار گرفته و برای رسیدن به سود از هیچ فرصتی دریغ نمی‌ورزند. آلودن محیط زیست به انواع آلاینده‌ها‌ی خطرناک که جایگزین آلاینده‌ها‌ی قدیمی می‌شوند، سلامت  انسان‌ها‌  را در معرض تهدیدی جدی قرار می‌دهد و میزان سم آلودگی که در مقدار معینی از محصول وجود دارد در حال افزایش است و از آن بدتر اوضاع کارگرانی است که در محیط‌ها‌ی آلوده  به انواع سموم و با موادی که آغشته به انواع مواد میکروبی و شیمیایی است، انواع محصولات را تولیدمی‌کنند و درحالی که کارفرمایشان را هر ساعت بهره‌مندتر و سودمندتر می‌کنند خود با انواع بیماری‌ها‌ روز به روز افسرده‌تر و رنجورتر و بی‌بهره‌تر می‌گردند.

 

در چنین  شرایطی است که کسانی گمان می‌برند با کاهش مصرف شخصی قادر به حل مشکلات زیست محیطی هستند و یا اگر صاحبان  و گردانندگان سرمایه رفتار اخلاقی خود را دگرگون کنند، وضع محیط زیست بهتر خواهد شد و خواستار انقلابی اخلاقی اند. اگر چه هیچ یک از این راهکارها بی تاثیر نیست اما هر آنچه در تمامی این موارد مورد غفلت قرار می‌گیرد، واقعیتی نهادی و ساختاری است که افراد در آن جای گرفته‌اند و مطابق با آن عمل می‌کنند.

بنابراین اعمال ما را نوع  جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنیم شکل می‌دهد و به قول برتولت برشت “توحش زاده‌ وحشیگری نیست بلکه زاده‌ ‌شرایطی است که به آن دوام و بقا می‌بخشد و بدون آن شرایط امکان پذیر نیست”.